— MIASTO
 Stare Tokio miało futurystyczny wygląd ma długo przed 2088 rokiem. Mnogość budynków, często umieszczonych obok bardziej klasycznych zabudowań lub parków, zaprojektowanych przez wirtuozów architektonicznych nadała miastu atmosferę metropolii XXI wieku. Wrażenie to stało się jeszcze bardziej wyraźne, gdy z ziemi wyłoniły się apartamentowce o abstrakcyjnych kształtach, zbudowane z mieszanek biomateriałów, stali i szkła. Z biegiem czasu geniusze architektury przerabiali istniejące konstrukcje, nadając przeszłości nowe życie. Niektóre starożytne fasady świątyń stały się wejściami do stacji metra lub zostały wcielone do większych budynków.
 Archipelag japoński, atakowany przez trzęsienia ziemi (około tysiąca rocznie), tajfuny i inne klęski żywiołowe, przez setki lat próbował ujarzmić naturę. Możliwość łączenia atomów, dzięki postępom w nanotechnologii, była istotnym krokiem naprzód w kierunku tworzenia nowych materiałów. Przyniosła zdobycze technologiczne takie jak elastyczne warianty szkła, metalu czy betonu, które są dwa razy mocniejsze niż były w swej pierwotnej formie. Nowe budynki i infrastruktura miejska stały się bardziej odporne na trzęsienia ziemi; lepiej izolowane i wydajniejsze cieplnie.
 W korytach rzek i betonowych ścianach na zboczach gór, ażeby zapobiec osuwiskom spowodowanym wylesianiem lub powodziami, umieszczono wiele zapór. Nawet wybrzeża wysp zostały pokryte gigantycznymi konstrukcjami i wzmocnionymi tamami.
 Wszystko to zmieniło japoński krajobraz w niekończący się plac budowy; monumentalne farmy hydroponiczne zajmują znaczną powierzchnię wiejską; są to w większości pola i gospodarstwa państwowe.
 Rozległy obszar stolicy składa się z pięciu okręgów; północnego, wschodniego, centralnego, południowego i zachodniego. Każdy z nich ma swoje własne, osobliwe cechy zabudowy, zasad czy życia. Ogromne i labiryntowe Tokio to zdumiewająca mieszanka nowoczesności i tradycjonalizmu z monstrualnymi kompleksami ozdobnych budynków przysłaniających parki, świątynie i alejki starego miasta.
 Kapłani Shinto ocierają się o androidy inwigilacyjne, młodzi gangsterzy jeżdżą na magnetycznych dragsterach, Genokracja wyprawia huczne bankiety, a eleganckie damy przechadzają się po ekskluzywnych butikach. Nikt tak naprawdę nie potrafi się tu odnaleźć, może z wyjątkiem robotów-taksówkarzy, którzy najlepiej znają nazwy ulic tego różnorodnego i intrygującego miasta. Od drapaczy chmur w Centrum, gigantycznych hologramów na Północy, po zielony ogród na Wchodzie, liczne dzielnice japońskiej stolicy zaspokajają szereg wyrafinowanych, i nie tylko, gustów.

   — MIESZKANIA
 Społeczeństwo japońskie ma wiele stopni społecznych, wspomniano już o liniach krwi i pracy ze zmarłymi, ale istnieją również mieszkaniowe. Tak więc, im bogatszy jesteś, tym przestronniejsze i bliższe ziemi mieszkanie posiadasz.
 Rzeczywistość ta ma swoje źródło w częstych trzęsieniach, które sprawiają, że lokale na parterze są najbezpieczniejsze, a co za tym idzie, najdroższe. Podczas silnego trzęsienia ziemi nie ma się tyle czasu na ucieczkę, co z pięter bliższych ziemi, toteż wielopoziomowe, betonowe budynki zamieszkuje głównie klasa średnia.
 Oczywiście, pokoje i mieszkania są na ogół niewielkie, a ceny nieruchomości horrendalnie wysokie. W połączeniu z niedostępnymi poziomami powoduje to, że zwykli śmiertelnicy muszą zadowolić się malutkimi jedno- lub dwupokojowymi kawalerkami. „Domy” klasy robotniczej to nic innego jak zwykłe, klaustrofobiczne kwatery kapsułowe.
 Kontrastu dodaje mnogość urządzeń i technologii, nawet w budżetowych nieruchomościach; zamek rozpoznawający właściciela mieszkania po siatkówce i inteligentne urządzenia są wszechobecne. Proste polecenie głosowe otwiera rolety, wyłącza telewizor lub zmienia kanał.

   — METRO
 Po trzęsieniach ziemi, które uszkodziły metro i spowodowały setki zgonów, stworzono znacznie lepszy system, który obsługuje większość dzielnic w Tokio. Ochrzczony nazwą „Yamanote Evolve” (YE), zastąpił starą linię kolejową w centrum miasta. Kolej Yamanote, osiągająca prędkość 280 km/h, potrzebuje około 45 sekund, aby dotrzeć z jednej stacji do drugiej. Sieć kolejowa przypomina teraz prawdziwą pajęczynę wykonaną z różnych metalowych drutów.
 Pomimo prędkości, Yamanote Evolve oferuje wspaniały widok na miasto. Podwieszona kolej przejeżdża przez ważne punkty orientacyjne Tokio. Przechodzi również przez wiele kompleksów rekreacyjnych i centrów handlowych, a część stacji faktycznie znajduje się w tych wysokich budynkach. Podróż metrem jest szybka i niedroga, a pasażer w mgnieniu oka może wysiąść w galerii handlowej, parku wodnym czy świątyni.
 Niektóre odcinki pozostały bez renowacji i, na ten moment, obsługują zachodnią i południową część miasta. Niestety, większość z nich, to stare linie z wolnymi, przestarzałymi pociągami. Reszta oryginalnych tras naziemnych i metra została po prostu zlikwidowana. Względne schronienie oferowane przez ten przybytek nie tylko przyciągnęło bezdomnych, ale stało się rajem dla drobnych przestępców.
 Grube mury w podziemnych stacjach i przestarzały sprzęt elektroniczny nie pozwalają na pełną inwigilację przez rozległą sieć bezpieczeństwa miasta, więc wszelkiego rodzaju uciekinierzy, przybysze i cudzoziemcy będący nielegalnymi imigrantami, gromadzą się tam, aby zarabiać na życie poprzez żebractwo lub nielicencjonowany handel.

   — SAMOCHODY I DROGI
 Transport publiczny to preferowany, przez większość mieszkańców, sposób przemieszczania się. Niemniej, sieć dróg wciąż istnieje i jest wykorzystywana przez obywateli posiadających samochody, które są zaprogramowane do podążania wyznaczoną trasą. Aby drogi były bezpieczne, a zwłaszcza kolosalne „ekspresówki”, połączenie skanerów GPS i czujników antykolizyjnych zmusza do zachowania odpowiedniej odległości i ograniczeń prędkości.
 Chociaż możliwe jest ustawienie pojazdu w trybie ręcznym i przyspieszenie poza dozwoloną prędkość, policja stale monitoruje ruch na ulicach. Naruszenie przepisów może zostać zauważone przez kontrolę satelitarną i kamery podłączone do posterunków w Tokio.
 Jednym z efektów ubocznych międzynarodowej blokady jest to, że wszystkie zagraniczne i prywatne satelity, używane wcześniej przez Japonię, stały się niedostępne. Zmusiło to kraj do polegania na niewielkiej ilości tych, które posiadają. Niestety, mimo postępu w technologii, nie zawsze są one w stanie poradzić sobie z natężeniem ruchu, jaki mają obsłużyć, a co za tym idzie, często nie wykrywają nieprawidłowości.