— MIKROFOTONIKA
 W obliczu ograniczeń, które dotyczyły płyt drukowanych, przemysł komputerowy ewoluował w kierunku mikroprocesorów silikonowych. Te zaś ustąpiły miejsca Mikrofotonice na początku lat 30. Termin „mikrofotonika” obejmuje wszystkie procesory komputerowe wykonane z nanowłókna optycznego (kable o grubości kilku mikronów, które przenoszą impulsy świetlne), zdolne do wymiany informacji z prędkością światła.
 Najbardziej zaawansowane komputery zbudowane są z procesorów bioluminicznych, opartych na ruchomej plazmie. Nazywana „Universal Memories”, ta nowa generacja komputerów, podobnie jak Opticium, może rejestrować dane przez całe życie. Tak więc, od urodzenia, rejestrator i kamera mogą śledzić wszystkie działania, wszystkie doświadczenia, a następnie przechowywać je w jednym z tych niesamowicie zaawansowanych technologicznie komputerów.

   — POD
 Nie ma już budek telefonicznych. Teraz nawet mniej zamożni Japończycy mają przy sobie jeden lub więcej komputerów osobistych, dzięki którym mogą nagrywać filmy, prowadzić rozmowy i wyświetlać małe, holograficzne obrazy w kolorze.
 Ten powszechny „komputer” kieszonkowy (podobny do zaawansowanego smartfona) jest zwykle nazywany „Pod”. Występują one w różnych kształtach i kolorach w zależności od producenta lub aktualnej mody i rzadko są większe niż dłoń.  Zazwyczaj są wyposażone w dotykowe holograficzne klawiatury (wyświetlane na ziemi, ręce, nodze, itp.).
 Pod’y są najczęściej łączone z „Gantai”; ulepszonymi monoklami, wizjerami lub okularami. Pozwalają one wyświetlać dane (lub filmy, plotki o celebrytach, etc.) wprost przed oczami bez nadmiernego zakłócania lub męczenia wzroku.
 Oprócz tych ulepszonych wizjerów dostępne są również elastyczne monitory. Są to przezroczyste i niezwykle giętkie arkusze polimerowe wielkości grubej kartki papieru, na których można oglądać obrazy i filmy. Niedrogie i łatwe do przenoszenia, są najczęściej używane do interaktywnego czytania gazet, książek i mangi. Pod służy jako pośrednik, pobierający publikację na elastyczny ekran.

   — MEDUZA I KAŁAMARNICA
 Meduza, nazwana tak, ze względu na podobną teksturę do parzydełkowców (miękka i giętka), pozwala wysyłać i odbierać informacje za pomocą prostych impulsów. Przypomina ona ulepszony kontroler, który dekoduje informacje w mózgu, przesyłając polecenia bezpośrednio do programów lub Pod’a. Aby się połączyć, wystarczy umieścić tę materię na czaszce. Jest tańszą, powolniejszą i mniej dokładną wersją Kałamarnic.
 Kałamarnice są bardziej zaawansowane, co pozwala na niemal całkowite zanurzenie. Z takim systemem można jeszcze raz przeżyć wszystko, co dana osoba na nim nagrała, wszystko, co czuła i myślała. Niezależnie od tego, czy jest to prawdziwy film (jak impreza w klubie), czy wirtualna gra. Z takim sprzętem wszystko wydaje się realne: wiatr, zapachy, uczucia, gesty, słowa. Wystarczy, że nałożysz ją na głowę i uruchomisz film, nakręcony przez inną kałamarnicę, położysz się i zrelaksujesz.
 Niestety, kałamarnica nie była pozbawiona efektów ubocznych. Wiele osób doznało poważnych zaburzeń osobowości po obejrzeniu zbyt wielu wciągających filmów czy scen z prawdziwych tortur czy zabójstw. Kiedy czujesz czyjś ból i całe „dobrodziejstwo” inwentarza, jest to doświadczenie często skutkujące zatrzymaniem akcji serca. Uważane za niebezpieczną i zbyt uzależniającą, kałamarnica została zabroniona praktycznie na całym świecie, w tym także w Japonii. Wciąż jednak można je zdobyć na czarnym rynku.
 Ponieważ kałamarnice stały się nielegalne, meduzy zostały standardowym wyposażeniem komputerowym. Nie posiadają tych samych opcji czułości, jednak umożliwiają wydawanie poleceń do Pod’a czy granie w gry w wirtualnym otoczeniu, bez żadnych „niepożądanych efektów”.
 Większość gier wirtualnych korzysta z rozszerzonej wersji rzeczywistości. Umysł użytkownika nie wchodzi do komputera, ale uniwersum gry nakłada się na rzeczywistość. Tak więc, kiedy gra się w Mario Land Omega, pokój szybko wypełnia się poziomami i stworzeniami z gry.

   — ROZSZERZONA RZECZYWISTOŚĆ
 Teraz, gdy miasta są niemal całkowicie oplecione siecią portów optycznych, a większość japończyków nosi Gantai, do ogromu danych i informacji można uzyskać dostęp w mgnieniu oka, bez względu na to, gdzie się jest. Hologramy, wszechobecne tak, jak internet, animacje 3D czy obrazy zastępują przede wszystkim reklamy outdoorowe i gry wideo 2D.
 Nie zapominajmy o rozszerzonej rzeczywistości. Jest to rodzaj „wymiany w czasie rzeczywistym” między komputerem a receptorami umieszczonymi w sklepie, na fasadzie, w miejscu publicznym lub nawet na innej osobie. Dzięki prostej wymianie danych i śledzeniu GPS, rozszerzona rzeczywistość może umieścić w polu widzenia całkowicie wirtualne elementy (jeśli korzysta się z Gantai) nakładając świat wirtualny na rzeczywisty. Podczas gdy hologram jest zawsze widoczny, obraz rzeczywistości rozszerzonej jest dostępny tylko dla tych, którzy mają odpowiednią technologię. Fantastyczny budynek może wtedy pojawić się znikąd, a wirtualne bąbelki szampana mogą przecinać ulicę, zwracając uwagę na wejście do restauracji.
 Wiele osób gra w gry, które wymagają od nich chodzenia po świecie rzeczywistym. Oferują one możliwość zdobycia punktów, dodatkowej zawartości lub osiągnięć. Nie musimy już szukać sposobu na wejście do wirtualnego świata, teraz ten drugi nakłada się na rzeczywisty!
 Internet bardzo różni się od tego, który znamy dzisiaj — jest znacznie lepiej zorganizowany, ale też prawie sprywatyzowany. Ten nowy, wirtualny świat, często nazywa się NeoWeb’em.
 Jak można się domyślić, po Incydencie Kuro niektóre zagraniczne strony stały się całkowicie niedostępne. Większość ludzi zakłada, że zostały one po prostu zablokowane, ale inni podejrzewają, że ta wirtualna izolacja może być czymś więcej.

   — SKANY SIATKÓWKI I BEZPIECZEŃSTWO
 Dzisiejsze społeczeństwo jest nierozerwalnie związane ze sztuczną inteligencją. Każde urządzenie gospodarstwa domowego ma fotoniczne nanoprocesory, które mogą komunikować się ze sobą za pomocą prostego sygnału laserowego. Stanowisko optyczne na każdej stacji metra łączy tożsamość z biletem, reaktywne reklamy holograficzne dostosowują się do profilu konsumenta, samochód skanuje kierowcę, aby sprawdzić, czy jest jego prawdziwym właścicielem, drzwi mieszkania nigdy nie otwierają się dla obcych, a lodówka może nawet poinformować, co zawiera. Nic prostszego; kilka stuknięć w poda może wysłać zapytanie do dowolnego urządzenia, do którego masz dostęp (który jest przyznawany poprzez wprowadzenie jego kodu seryjnego na listę akceptowanych urządzeń poda).
 Japonia, podobnie jak Stany Zjednoczone, nauczyła się wykorzystywać skanery siatkówki jako skuteczny środek kontroli i identyfikacji ludzi. Wszyscy mieszkańcy legalnie przebywający w Japonii są zapisani w jednej z miejskich baz danych, dzięki czemu są natychmiast rozpoznawani, gdy ich źrenice zostaną „prześwietlone” przez skaner siatkówki.
 Niemal niezauważalna obecność sił bezpieczeństwa jest obecna w całym kompleksie śródmiejskim, szczególnie w centralnej dzielnicy. Społeczeństwo, w większości, przestrzega prawa, ale zostało to dodatkowo wzmocnione przez liczne skanery siatkówki, które monitorują każdą aktywność poza domem. Skanery Retina są umieszczone w niemal każdym miejscu stolicy, głównie ze względów bezpieczeństwa. Policja również posiada przenośne „flesze”, które mogą zweryfikować tożsamość osoby znajdującej się w odległości nie większej, niż dziesięć metrów.
 Oczywiście każdy system ma swoje ograniczenia. Najskuteczniejsze sposoby można znaleźć na czarnym rynku lub w małych, obskurnych klinikach w południowej dzielnicy. Możliwe rozwiązania to, między innymi, przeszczepy oczu, urządzenia przeciwbłyskowe, soczewki kontaktowe, a nawet zwykłe łapówki.

   — NARKOTYKI
 Pomimo wysokiego poziomu bezpieczeństwa w całym mieście, ulice Tokio nie są wolne od przestępczości. Mafie działają i nie zmieniły tego nawet ustawy i żelazne akcje policji. Przestępcy wykorzystali postępy naukowe do stworzenia nowych, sztucznych leków i narkotyków. Każdego dnia pojawia się inny rodzaj technologii, który ma je wykrywać, i również każdego dnia dilerzy tworzą subtelniejsze, mniej wykrywalne narkotyki.
 Leki dostępne na rynku japońskim to Androspleen (wpływający na tkanki mięśniowe), Hakuchumu (działający psychotropowo, bardzo podobnie do kałamarnicy), Eyefrag (powoduje zaburzenia siatkówki).

   — BIOTECHNOLOGIA
 Termin „biotechnologia” obejmuje wszystkie odkrycia i postępy związane z genetyką, manipulacjami genetycznymi, modyfikacjami organicznymi i DNA. Odrzucając wszystkie prawa etyczne, wywodzące się głównie z religii, Japonia pozwoliła laboratoriom na szeroko zakrojone eksperymenty, co doprowadziło do niezliczonych odkryć i postępów. Podczas gdy Europa i USA stale kwestionowały wykorzystanie klonowania i komórek macierzystych, Nihon poczynił znaczne postępy w swoich badaniach.
 Dostępnych jest kilka implantów biologicznych, zwłaszcza ulepszone wersje narządów wewnętrznych. Każdą część ludzkiego ciała można teraz wymienić, a nawet ulepszyć; skóra, zęby, kości, żołądek, płuca, serce, oczy, wszystko można wyhodować i zmienić w potężny organ. Chcąc zminimalizować ryzyko odrzuceń, narządy są zaprojektowane tak, aby były w pełni kompatybilne z biorcą, dostosowane i oparte na jego własnym kodzie genetycznym, dzięki czemu są immunokompatybilne.
 Naturalny implant, wyhodowany w laboratorium, nie jest dostępny dla wszystkich ze względu na złożoność i powolność procesu. Oprócz wszczepienia naturalnych zębów, aby uniknąć implantu ceramicznego i nowych włosów, aby pozbyć się łysienia, niewielu Japończyków, poza Genokratami, może sobie pozwolić na coś w rodzaju nowej lub ulepszonej wątroby. Zazwyczaj zostają umieszczeni na długiej liście oczekujących na tradycyjny przeszczep (odebrany od osoby z martwym mózgiem) lub finansowany przez rząd.

   — NANOTECHNOLOGIA
 Nanotechnologia jest formą technologii tak małą, że może działać bezpośrednio na poziomie atomów lub komórek. Istnieje wiele jej zastosowań, od komórki zaprogramowanej do produkcji określonego enzymu, po drony wielkości czerwonej krwinki, które poprawiają krążenie tlenu. Ta dziedzina naukowa, często blisko związana z biotechnologią i robotyką, jest podstawą wielu najnowszych odkryć w dziedzinie produkcji, polimerów i zabiegów medycznych.
 Nanoczipy i nanoczujniki to mikroskopijne implanty wykorzystywane w medycynie do analizy stanu organizmu i przewidywania pojawienia się wielu schorzeń. Najbardziej szczęśliwi (lub bogaci) mają ciała wypełnione takimi detektorami, dokładnie analizującymi ich stan w czasie rzeczywistym i reagującymi tak, aby działało ono z optymalną wydajnością. Niektóre z nanoczipów mogą tworzyć serum lub zwiększać poziom hormonów, jeśli zajdzie taka potrzeba.
 Wariantem nanochipów i nanosensorów są bardziej wyspecjalizowane układy: Brain Chip i Cell Chip. To sprytne połączenie produktów biotechnologicznych i nanotechnologicznych. Wszczepione w mózg lub inne komórki odpowiadają za zwalczanie niedoborów. Brain Chip'y są zwykle używane w celu zrekompensowania nieodwracalnych uszkodzeń mózgu; umożliwiają ponowne mówienie, odzyskanie wspomnień lub skuteczną walkę z konkretnym stanem zwyrodnieniowym, takim jak choroba Alzheimera. Chipy komórkowe interweniują na poziomie komórkowym, aby zmieniać sekrecje hormonalne, zwalczać nowotwory lub wytwarzać sztuczne enzymy. Te implanty, będące uosobieniem nanotechnologii, są obecnie nieodzownym elementem współczesnej medycyny i pokonały wiele chorób zwyrodnieniowych i wirusów, takich jak HIV.