W ciele Saigai wprawionych było wiele mięśni, jednak na chwilę obecną to właśni jej palce śmigały po klawiaturze wstukując odpowiednie dane.  Spojrzenie kobiety przeskakiwało z jednego miejsca na drugie jednak ani razu nie spoglądała poniżej samego ekrany. Czas, tabele, informacje, czas, tabele. Ile by jednak oddała w zamian za możliwość rozprostowania nóg. To byłaby dla niej prawdziwa przyjemność. Była w stanie zadowolić się nawet byle głupotą. Kiedy ktoś zapukał do jej drzwi jej palce nie zatrzymały się dalej wstukując kolejne dane.
- Wejść!- krzyknęła ni odrywając spojrzenia od ekranu.
Kobieta posiadała wyjątkowo podzielną uwagę, była w stanie na spokojnie więc  wsłuchać się w nowe doniesienia a przy tym spisywać kolejne cyfry i nazwiska. Zatrzymała się jednak kiedy mężczyzna przeszedł do samego meritum – czyli do akcji w terenie.
- Biorę to.
- Ale… mamy tam lu….-biedaczyna nie była w stanie jednak dokończyć bowiem kobieta uderzyła pięścią w stół tworząc dość potężne huknięcie.
- Milcz. Upewnij się aby mi jeszcze kogoś przydzielili. Więcej nie potrzebuję. Ruszaj się, już mi stąd.
Kiedy już decyzja została podjęte żadna siła nie byłaby w stanie sprawić by zdanie zostało zmienione. Przed opuszczeniem biura upewniła się tylko wymieć wszystko to, co mogło okazać się najpotrzebniejsze. Na jej twarzy rozbłysnął już gantai który to dość często był używany przez samą kobietę.  
Żwawym i zamaszystym krokiem w kilka chwil znalazła się przed samochodem, przy którym to dojrzała już swojego towarzysza do współpracy.  Bez najmniejszej krępacji przesunęła wzrokiem po jego sylwetce unosząc kąciki ust.
- Ayakashi Saigai, Komisarz, okręg wschodni.
Sama Saigai wyjątkowo nie miała również głowy do rozmów, jej myśli trzymały się już sprawy która zadziała się w kinie. Z resztą sama droga również nie była na tyle długa by było się o czym rozwodzić.  Na samym miejscu zaś od razu dostali informacje jak wyglądała sprawa i na co musieli się przygotować. Ayakashi kiwając głową wsłuchiwała się w słowa starszego osobnika, jednak jej spojrzenie niemalże z automatu sprawdzało otoczenie, oraz na ile pozostali zadbali o wykonanie swych obowiązków. Nawyk stanowiska. Spojrzenie jednak dość szybko spoczęło na towarzyszu.
-Cóż, brzmi jak zemsta na zdradzającym mężu lub żonie… Co do danych to cóż. Na pewno  tam są, ewentualnie tutejsza baza danych miejskich, uzyskanie do niej dostępu nie powinno być problematyczne. – na krótką chwilę zmarszczyła brwi, jednak z tego co było jej wiadomo, jeśli nawet nie w bazie policyjnej, to wszędobylskie skanery siatkówki musiały gdzieś ich zapisać.
- Kamery zostawiam tobie, powinny tutaj być, zwłaszcza że to strefa publiczna. Ja wezmę na siebie dzieciaka – krótko rzuciła po czym wyjęła flesz  by za jego pomocą zidentyfikować osobę.  Zostawiając więc już Iwao samemu sobie, wierzyła że był na tyle dużym chłopcem by sobie poradzić na własną rękę, tuż po zdobyciu informacji z flesza  Aya  spokojnym krokiem zbliżyła się do młodej osoby przykucając  przed jej osobą.
- Hej młoda, zakładam że to nie zakończenie filmu tak tobą wstrząsnęło. Jakieś rany? Coś cię boli?
Oh tak, Ayakashi była zdecydowanie z rodzaju tych, którzy jedynie co mieli w sobie oficjalne to strój. W obliczu jednak tragedii która miała miejsce, nie śmiała być pogodną i roześmianą, w końcu nie wypadało, kto jednak powiedział, że sama Aya wpisywała się w ramy tego co przypisano policji.

 Odjeżdżający na sygnale Uemura dopełnił swych słów. Iwao i Ayakashi zostali sami, zdani jedynie na własny umysł i doświadczenie, które, bądź co bądź, w ich przypadku było całkiem spore. Prawdopodobnie właśnie to zadecydowało o przydzieleniu im tej sprawy. Choć wygląd napastnika nie był jeszcze znany, to do Pod’a obojga policjantów została wysłana prośba o jak najszybsze znalezienie osoby, która będzie w stanie go opisać. Naturalne było, że Inspektor chce złapać winowajcę albo winowajców, póki nie zdążyli jeszcze wywołać większych szkód.
 Zdecydowanie, dzielnica zachodnia nie była miejscem, w którym spodziewano się prześwietlenia na każdym kroku i kamer, które rejestrowałyby nikczemne czyny. Oczywiście, wciąż nie było to południe; zapomniane i niemalże wolne od inwigilacji. Jednak niski budżet, który przeznaczono na „rozwój” slumsów, bezpośrednio przekładał się na poziom bezpieczeństwa w tym obszarze. Na komisariatach często mówiono, że im dalej od centrum, tym więcej zgłoszeń i mniejsze prawdopodobieństwo schwytania przestępcy. Ci, którzy decydowali się na „rozrabianie” w takim miejscu, zazwyczaj nie mieli większego doświadczenia. Istniała też opcja, że to zwyczajne wygodnictwo i wyrachowanie.
 Wystarczył moment, by wprawne oczy starszego oficera Iwao dostrzegły kamerę skierowaną wprost na wejście do kina. Nie wiadomo, czy w ogóle działała. Nie migała również żadna dioda, która wyraźnie wskazywałaby na stan monitoringu. Poza tym… Nic, żadnej innej technologii, a przynajmniej nie przed budynkiem. Podłączenie za pomocą poda z odpowiednią aplikacją i kodem dostępu, przypisanego do każdego funkcjonariusza, pozwoliło na otworzenie archiwalnych zapisów z kamery, która, jak się okazało, działała. Co więcej, znajdowały się również zapisy ze środka przybytku.
 Z uwagi na wcześniejszą obecność patrolu, któremu przewodził Uemura, policjanci nie musieli zajmować się rzeczami tak zbędnymi, jak skanowanie fleszem każdego po kolei, ażeby dodać ich do bazy. Jeszcze zanim dotarli, wszyscy uczestnicy wydarzenia zostali odnotowani w aplikacji policyjnej, a ich dane przypisane do sprawy strzelaniny. Taki system i sposób działania sprawiał, że, nawet gdy jakiś świadek się „zawieruszył”, łatwo było go namierzyć.
 Technologiczne udogodnienia ułatwiły również przeglądanie monitoringu. Zwłaszcza gdy posiadało się Gantai. Konwertowane przez aplikację pliki zyskiwały coś w rodzaju inteligentnej „nakładki”, która wzbogacała zapis o imiona i nazwiska, ale tylko wtedy, gdy system był w stanie przypisać twarz do danych. Co, siłą rzeczy, czasami nie było możliwe.
 Na nagraniach nie działo się nic podejrzanego. Rankiem kino było zamknięte, a na nagraniu widoczny był jedynie właściciel Yurakucho — Nakamura Gentaro. W południe po pomieszczeniach kręcili się pracownicy; początkowo każdy z nich upewnił się, że kamera przy wejściu uchwyciła ich twarz, następnie sprzątali, ustawiali sprzęt, rozmawiali między sobą, dzień jak co dzień.
 Wieczorem zaś, pół godziny przed projekcją, zaczęli zbierać się widzowie. Część z nich zasiadła na kanapach, część udała się do podłużnego stoiska z przekąskami. Nic nie wskazywało na to, co ma się zaraz wydarzyć.
 Naturalnie, nie każdy odwiedzający został „prześwietlony”. Rozmieszczenie kamer było nieco dziurawe. Łatwo było uniknąć bezpośredniego kontaktu z soczewką, ba, nawet nie trzeba było się przesadnie starać. Można powiedzieć, że monitoring znajdował się jedynie w punktach krytycznych, miejscach, gdzie prawdopodobieństwo katastrofy było największe.
 Z jednej z grup, znajdujących się w obszarze zabezpieczonym przez taśmę policyjną, wyszedł mężczyzna w sędziwym wieku. Pierwsze, co rzucało się w oczy, to staroświecki, skrojony na miarę garnitur, który dziś określono by jako „niemodny”. Był niski, przygarbiony, a jego twarz wyglądała jak jedna wielka zmarszczka. Mimo tego, że opierał się o laskę, nogi uginały mu się wraz z każdym krokiem, jak gdyby miał zaraz położyć się krzyżem na chodniku.
 — Dobry wieczór — zwrócił się do Iwao, najprawdopodobniej dlatego, że jego oczy nie dostrzegły Ayakashi, albo, co gorsza, uznał ją za popychadło blondyna. — Nakamura Gentaro, właściciel Yurakucho. Czy mogę w czymś pomóc? — powiedział nienachalnie, pozornie spokojnie, jednak ton głosu wskazywał na strach, pewien rodzaj trwogi. — Zależy nam, by rozwiązano tę sprawę. Sam pan rozumie, takie rzeczy źle wpływają na biznes, a i tak ledwo wiążemy koniec z końcem od czasu blokady… — Rzeczywiście, przychody Yurakucho od lat były niskie, ale dopiero zamknięcie granic wbiło gwóźdź w jego przyszłą trumnę. Niewielu było stać na to, by przeznaczać pieniądze na tego rodzaju przyjemności. Dostępna na rynku technologia niemal całkowicie wyparła stare rozwiązania; nikt już nie potrzebował sali kinowej, by delektować się sztuką filmową. Nic więc dziwnego, że takie miejsca, niegdyś nośniki kultury, zamykały się raz za razem, jedno po drugim.
 Podział ról, który Watanabe i Saigai przyszedł całkiem naturalnie, sprawił, że nie potrzebowali zbędnych rozmów, by wiedzieć, co i gdzie robić. Jako funkcjonariusze z doświadczeniem wiedzieli, w czym sprawdzają się najlepiej i tak też skierowali swoje działania.
 Komisarz Ayakashi, wspierana skanami poprzedników, prześwietliła zapłakaną dziewczynę. Z naniesionego przypisu wynikało, że była w kinie w czasie strzelaniny. Oprócz tego, czego komisarz mogła się już domyśleć, uzyskała dostęp do nieco bardziej szczegółowych danych — Misako Kobayashi, 26-cio letnia córka prezesa „Medi Corp”, absolwentka tokijskiego uniwersytetu medycznego, brak kartoteki policyjnej, czysta jak łza, grzeczna jak aniołek.
 Usłyszawszy głos Saigai, Misako podniosła głowę. Oczy miała opuchnięte od płaczu, a całe jej drobne ciało trzęsło się jak galareta. Wyraźnie, bardziej niż innymi, targały nią silne emocje. Spotykając kogoś, kto jest niejako spadkobiercą fortuny, można spodziewać się ubrań najdroższych marek, jednak dziewczyna wyglądała zaskakująco skromnie. Nie wyróżniała się niczym szczególnym na tle tych, którzy przyszli na dzisiejszy seans; zwykły t-shirt z sieciówki, nijaka spódnica, ciemne włosy spięte w kok, delikatny makijaż i soczewki kosmetyczne.
 — S...Słucham? N-nie, nie, wszy-wszystko jest w porządku — wydukała. Najwidoczniej przerażenie brało górę nad umiejętnością logicznego wyrażania myśli. Kobayashi nie była w stanie albo nie chciała powiedzieć nic więcej.
 Najwidoczniej jedyne wyjście, jakie pozostało to przeszukanie pomieszczeń, przesłuchanie pracowników oraz świadków. Może w środku znajduje się jakaś wskazówka? Może ktoś widział coś podejrzanego? Trzeba było to sprawdzić. Najlepiej od razu.

Na ile podjęta decyzja była tą właściwą ze strony kobiety? Cóż, Ayakashi nie była pewna czy będzie w stanie coś wyciągnąć z tej zapłakanej dziewczyny. Na swe oko mogła powiedzieć iż była w naprawdę słabym stanie psychicznym.  Jedyne co pozostawało dla niej nieco dziwnym przypadkiem to sam strój dziewczyny, bowiem ten nie pasował jej do kogoś o pozycji jaką miała Misako. Oczywiście mogło zaistnieć wiele przypadkowych w efekcie których strój dziewczyny był taki a nie inny. Ciche westchnięcie uciekło z ust pani komisarz. Łagodnie i spokojnie, tak jak wielokrotnie ćwiczyła, chociażby przed lustrem w domu.
- Mam tu coś co na pewno ci się przyda. – mówiąc to kobieta sięgnęła do kiszeni w koszuli a następnie podała jej ciemnoszarą chusteczkę z wydzierganymi kwiatami wiśni.
Spojrzenie kobiety przemieściło się od jej rozmówczyni do otoczenia, nie poświęcała mu jednak póki co większej uwagi. Zamiast tego zastanawiała się jak rozegrać sprawę. Zostawiła sprawę elektronicznych oczu Iwao, dlatego na siebie tym razem postanowiła wziąć rozmowę z ludźmi. To z pewnością przyda się jej.
- Wybacz proszę za to że pewnie dodatkowo będę cię męczyć pytaniami, ale każda informacja może okazać istotna w celu dojścia do sprawny .
Lekki  uśmiech uniósł kąciki Saigai, daleka była co prawda od szerokiego uśmiechu, nie była nawet pewna czy może swój wyraz nazwać „pocieszającym”, jednak w tym wszystkim starała się podejść naprawdę łagodnie, używając przy tym łagodnego i ciepłego tonu.
- Czy byłabyś w stanie powiedzieć mi co widziałaś? Może coś więcej słyszałaś?
Być może traciła czas, jednak jeśli nie uda się jej tutaj, nadal pozostawali inni pracownicy. Języka  z pewnością miała gdzie zasięgnąć. Na chwilę obecną jednak próbowała z tą dziewczyną.

 Ponowne, wolniejsze przejrzenie nagrań przyniosło oczekiwane efekty. To, co umknęło oczom Iwao na początku, teraz stało się wyraźne jak nigdy przedtem. Choć sieć kamer była uboga i wadliwa, z uwagi na ich rozmieszczenie, to znaczna część z nich wyłapała kogoś, kto ewidentnie odstawał od grupy widzów, którzy przyszli na seans. Ciężko było określić płeć podejrzanego, bo żadna z soczewek nie zdołała uchwycić twarzy, ale z całą pewnością była to osoba o smukłej sylwetce, której wzrost nie przekraczał metra siedemdziesiąt. Jeśli próbować wyciągnąć coś z ubioru to, cóż, próba się nie powiedzie. Czarne, prawdopodobnie, jeansy, oversizowa bluza pozbawiona printu czy innych znaków charakterystycznych.
 Jedynak nie to było ważne w całym przedsięwzięciu. Tym, co naprawdę zwróciło uwagę Watanabe, było dziwne zachowanie. Mówiąc dziwne, należałoby podkreślić to słowo, a najlepiej pogrubić. Na pierwszej z kamer, tuż przed wejściem, wokół którego gromadzili się przyszli uczestnicy strzelaniny, wspomniana wcześniej postać wydawała się żywo dyskutować; gestykulowała, kręciła nogą. Z tym jednym, niewielkim szczegółem, że nie było obok niej nikogo. Do kogo więc mówił ów człowiek? Czyżby ofiara zakazanych kałamarnic?
 Na drugiej kamerze, w holu, podejrzenia jedynie urosły w siłę. O 17:30 dziwadło przeszło przez drzwi, a następnie usiadło na jednej z kanap, niedaleko pary, a przynajmniej wyglądało to tak, jakby nią byli. Jak wynikało z zapisu urządzenia, była to Misako Kobayashi, aktualnie przesłuchiwana przez panią komisarz, dzięki której Iwao zyskał dodatkowe informacje o dziewczynie, oraz Keiichi Yamada, ofiara postrzelenia. Mętna postać niejednokrotnie odwracała głowę w ich kierunku.
 Gdy o 17:50 rozpoczęła się projekcja, wszedł do sali wraz z innymi. A co tam się działo? Nie wiadomo. Z jakiegoś powodu zapis z kamery ze środka był nieczytelny. Zupełnie tak, jak gdyby zrobiono to celowo, bo zapisy z dni poprzedzających były we względnie dobrym stanie.
 Rzecz, która wcześniej nie była widoczna, to ucięte nagranie z chwil poprzedzających wybiegnięcie tabunu przerażonych ludzi. Nigdzie pośród nich nie było tego, któremu bacznie się przyglądał. Po spojrzeniu na licznik okazało się, że brakuje około minuty. Martwa strefa, która rozwiązałaby zagadkę tożsamości napastnika. Coś tu nie grało.
 — Tak, zawsze jestem tu pierwszy. Biurokracja, maile, wolę sam to kontrolować, niż oddać komuś, kto nie spełni moich wymogów… — odparł, żywo gestykulując wolną ręką. — W tym czasie byłem w swoim biurze, na zapleczu — przerywając, nabrał powietrza w płuca. Jak gdyby motał się między tym, co było prawdą, a tym, co powinien powiedzieć. — Nie, nic. — Mimo że powiedział te słowa nad wyraz spokojnie, to intuicja podpowiadała Iwao, że właściciel kina kłamie. Tylko w której kwestii i dlaczego?
 Badawcze spojrzenie nie umknęło uwadze pana Gentaro. Jako doświadczony życiem człowiek, który prowadzi biznes w dość burzliwych czasach, umiał dostrzegać takie niuanse. Bytując na skraju dwóch dzielnic – nędzy i przestępstw – nie lubił problemów, a szperający w kartotekach, dokumentach i życiorysie policjanci to nic innego jak wrzód na dupie. Nie wiedzieć czemu, Nakamura, choć wcześniej był przyjazny i pozytywnie nastawiony do współpracy, teraz wydawał się postawić „mur”, który oddzielał go od sprawy. A to wszystko tylko przez
 — Przepraszam Watanabe-sama, ale czy to jest przesłuchanie? Jeśli tak, to zadzwonię po mojego prawnika. Jeśli nie, to sugeruję jednak zajęcie się tym, co naprawdę ważne — to mówiąc sugerująco wręczył Iwao plik kluczy. Każdy z nich był skrzętnie opisany – sala, biuro, monitoring, bar. Zależało mu na rozwiązaniu sprawy, a może krył własny tyłek? Kłamał z przezorności czy naprawdę miał coś do ukrycia? Te i zapewne inne pytania mogły pojawić się w głowie Watanabe.
 W czasie, gdy podwładny zajmował się zbieraniem dowodów, Ayakashi przeszła do bezpośredniego rozpytywania świadka zdarzenia. Choć Misako zdawała się „grubą rybą”, a opis jej osoby sugerował, że jest typową genokratką, człowiekiem tonącym w pieniądzach, to całą swoją postawą wydawała się krzyczeć „jestem inna”. I rzeczywiście, mocno odbiegała od tego, jak widzi się przykładowego arystokratę nowej ery. A przynajmniej jeśli oceniać ją tylko na podstawie tej chwilowej rozmowy.
 — Dzię… Dziękuję — odparła niepewnie, przyjmując podarek. Złożyła chusteczkę na pół i delikatnie docisnęła tkaninę do oczu, pozostawiając na niej ślady tuszu, podkładu i… Czegoś tam jeszcze. Wydawała się nieco zelżeć, uspokoić. Ale tylko na chwilę, na moment. Po zadanym pytaniu znów zaczęła łkać jak dziecię. Ewidentnie argumentacja, ton albo to, jakichś słów używała komisarz, nie trafiało do kobiety.
 — N-nie, to działo się ta szybko! Ja… Ja… Nie wiem! — Każde słowo mówiła z trudem, jak gdyby miała zachłysnąć się powietrzem, a łzy toczyły się po jej policzkach strumieniem. Wydawało się, że nic z siebie nie wydusi. Może potrzebowała czasu, przerwy, a może innego podejścia? Że też tego nie zapisują w kartotece, byłoby znacznie łatwiej.
 Opcje, jakie pozostały Saigai były ograniczone. Mogła próbować przekonać Misako do mówienia, mogła też spróbować rozpytać innych albo dołączyć do Iwao celem połączenia sił. Naprawdę szkoda, że nie istniała żadna instrukcja do postępowania w takich sytuacjach. Pani komisarz musiała podjąć decyzję. Sama. Jak na przywódcę przystało – obliczyć wszystkie za i przeciw lub zdać się na żywioł.

Ayakashi wewnętrznie się skrzywiła, na zewnątrz jednak jej mimika pozostawała spokojna. Kiedy już miała nadzieję iż być może coś ugra, dziewczyna na nowo się rozpłakała.  Nie mogła w końcu mieć jej tego za złe, bo co by nie było sytuacja była naprawdę nieprzyjemna. Z doświadczenia również wiedziała iż nie mogła być szorstka i w pełni profesjonalna bowiem zrozpaczony człowiek tylko bardziej się w sobie zamknie.
- Spokojnie, wdech i wydech. Wdech i wydech. – zagadnęła łagodniejszym tonem.
W jej głowie zaczęły się już poważniejsze  rozważania nad tym w czym może okazać się bardziej pomocna. Kątem oka zerknęła w stronę partnera by pokrótce zorientować się czy nie będzie mu tam potrzebna. Skoro jednak do tej pory nie dostała żadnego sygnału, zakładała że podział jaki powstał zadziałał. Dopóki nie była potrzebna, postanowiła sprawunki techniczne zostawić Iwao. Ciche westchnięcie uciekło z jej ust.  
Aya drgnęła kiedy jej sprzęt odebrał informację. Na krótką chwilę przeprosiła dziewczynę, dając jej tym samym chwilę na odetchnięcie. Kąciki ust uniosły się  jej wyżej. Posłała dziewczynie jeszcze krótkie spojrzenie nim nie zabrała się za odpis.


" Świetna robota! Postaram się coś z niej wyciągnąć, jednak jej obecny stan póki co nie wykazuje możliwości zdobycia jakichkolwiek informacji. W razie czego jednak będę cię informować."


Ayakashi schowała sprzęt a następnie powróciła do dziewczyny przysiadając obok niej. W głowie kobieta układała i składała słowa by jakoś  tym razem być może odnieść sukces. Czuła się jednak jakby trzymała w dłoniach porcelanę a autobus w jakim siedziała rzucał nią na lewo i prawo.
- Spróbujmy jeszcze raz, dobrze? – Aya uśmiechnęła się nieco cieplej licząc iż chociaż jej postawa chociaż odrobinę doda spokoju Misako.
- Powoli i na spokojnie. Nie zaczynajmy może od  akcji już na sali. Czy może coś przed kinem się działo? Ktoś zaczepiał, podejrzanie się zachowywał… Może w samym kinie ktoś wydawał się zachowywać podejrzanie według ciebie?
Być może idąc tym tropem dziewczyna byłaby w stanie coś więcej jej powiedzieć. Idąc od ogółu do szczegółu.  W głowie miała pytanie nadal pytanie o osobnika w czerni. Zastanawiała się jednak czy samo spytanie o kogoś takiego dałoby jej coś więcej. W końcu z pewnością osób w tym kolorze mogło być więcej. Nim ponownie się odezwała, dała dziewczynie dodatkowy czas na odetchnięcie i zebranie myśli. Ku nakierowaniu jej na trop odezwała się ponownie.
- Mój partner dostarczył mi wieści o podejrzanej, niewysokiej osobie w czerni. Na sali siedziała w pierwszym rzędzie. Może na kogoś takiego zwróciłaś uwagę?
Być może to by mogło coś pomóc jej ułożyć myśli albo przypomnieć sobie coś z wcześniejszych wydarzeń. Cierpliwie jednak czekała licząc iż być może cokolwiek uda się jej dowiedzieć.

  Nakamura zmrużył nieznacznie oczy, jak gdyby był zaskoczony reakcją Iwao, a tym samym wytrącony z równowagi, którą starał się zachować. No tak, Watanabe to starszy oficer, a to niejako wiązało się z wyrobieniem pewności siebie, tym bardziej w czynnościach bezpośrednio związanych z tym zawodem. Doskonale wiedział jak ugryźć, ale nie zagryźć. Jak zaatakować, ale nie pozostawić widocznej rany.
  — Tak — odparł z przekąsem, kierując się w stronę grupy pracowników. Nie szedł szybko, raczej wolno i ociężale. Ot, po prostu; z punktu A do punktu B. Nie obejrzał się, nie śledził wzrokiem. Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu, mimo defensywnej postawy, dał Iwao wolną rękę. Gentaro był albo pewny siebie, albo lekkomyślny.
  Niezależnie od motywów, które kierowały właścicielem Yurakucho, pęk kluczy pozwolił Watanabe na wejście do każdego pomieszczenia w kinie, a co się z tym wiązało, zwiększyło szansę na zalezienie wskazówek i ostateczne wytypowanie podejrzanego. A nawet jeśli nie osobiście, to przy pomocy kolegów z jednostki, którzy zawsze służyli pomocną dłonią.
  Ayakashi najwidoczniej uznała, że jej podwładny doskonale radzi sobie sam, toteż mimo niewerbalnego poinformowania o posiadaniu „wejściówki” do środka budynku, postanowiła poświęcić całą swą uwagę Misako. Łagodniejszy ton i słowa, które nie były czysto policyjną peplaniną, zadziałały na kobietę jak lek i rzeczywiście zaczęła podejmować starania, by uspokoić oddech. Równocześnie ze słowami pani komisarz nabierała powietrze w płuca i po chwili je wypuszczała.
  Kobayashi niedbale przetarła łzy i, tym razem, nawiązała kontakt wzrokowy z Saigai. Wciąż trzęsła się jak osika, ale zdecydowanie mniej, niż wcześniej. Wydawało się, że nieco inny sposób podejścia był strzałem w dziesiątkę, a dalsze przesłuchanie przebiegnie już w mniej dramatycznej atmosferze.
  — Szczerze m-mówiąc, to nie. Było spokojnie, nikt nikogo nie zaczepiał, ja te-też się nigdzie nie oglądałam… To była nasza rocznica, moja i Keiichiego, sama pani rozumie… Nie wiem jak to by się skoczyło, gdybym… Gdybym nie stanęła w jego obronie — wydukała, spoglądając tęskno na kartkę. A konkretniej na osobę, która się w niej znajdowała. — Tak! To o…On! To on! On zaatakował Keiichiego! — powiedziała naprędce, wyraźnie się emocjonując. Nie wyglądało na to, by wodziła Saigai za nos. Reakcja była nadto wyraźna i przekonująca.
  Tymczasem Watanabe, przemierzający kolejne metry kina, znalazł się w pomieszczeniu obsługi; średniej wielkości pokój socjalny, które prowadziło do dwóch kolejnych — biura Gentaro i biura ochroniarza.
  O ile wejście do pokoju socjalnego dzieliło jedynie przekręcenie kluczem, o tyle dostępu do biura, a także pomieszczenia z zapisami z kamer, bronił skaner na zasadzie wejściówek. Odpadała więc możliwość, że ktoś, kto nie był właścicielem albo ochroniarzem wszedł do któregoś z nich. A przynajmniej fizycznie, bo wciąż pozostawała opcja zrobienia tego zdalnie.
  Jeśli zaś chodziło o zabezpieczenia nagrań per se, to nawet laikowe oko Iwao widziało, że wejście do systemu graniczyło z cudem, gdyż dostępu bronił skaner, wcześniej widoczny również przy drzwiach. Oczywiście, Watanabe posiadał potrzebny przedmiot, toteż po jego użyciu zyskał dostęp do wszelkich plików zgromadzonych na urządzeniu.
  I tu zaczęła się zabawa. Przyglądając się zapisowi z kamery skierowanej na drzwi wejściowe (i wyjściowe) do pokoju socjalnego okazało się, że oprócz migających pracowników, wchodzących tam najwyraźniej tylko w ramach przerwy to… W rzeczy samej Gentaro był w nim, w czasie strzelaniny, ba, od samego ranka stamtąd nie wychodził. To, co skomplikowało sprawę, to godzina wyjścia - 18:05. Nie był jednak sam, a w towarzystwie ochroniarza. I tu pojawiają się kolejne wątpliwości; skoro brakuje nagrań z okresu 18.00-18.01, a obaj panowie spędzili tam dodatkowe cztery to… Dlaczego? Najbardziej podejrzane było to, że człowiek odpowiedzialny za ochronę tegoż miejsca wyszedł właściwie ostatni, choć powinien interweniować jako pierwszy.
  Późniejsze spojrzenie na logi z panelu administracyjnego nie pokazało niczego. Dosłownie. Cały bieżący dzień wyczyszczony. Żadnych śladów, ślepa uliczka, a przynajmniej dla kogoś, kto nie siedział w IT, bo sierżant Akihito z wydziału ds. Cyberprzestępczości pewnie by je odzyskał.

 Trudno było zszokować gliniarza, który już coś tam w swoim życiu widział, ale mimo wszystko przebieg współpracy z panią komisarz był... lekko zaskakujący. Iwao bowiem leciutko uniósł brwi, odczytując na swoim Podzie bardzo pozytywną odpowiedź od Ayakashi. Nie, żeby pierwszy raz w życiu trafiła mu się pochwała, bo czasem się zdarzyło, że ktoś pogratulował mu dobrej roboty, ale gratulacje te z reguły były dość oschłe i często na odpierdol. Takie z wykrzyknikiem – czy to werbalnym, czy też tekstowym – otrzymał pierwszy raz od sam nie pamiętał kiedy.
 Nieco usatysfakcjonowany możliwością prowadzenia śledztwa po swojemu, odprowadził wzrokiem właściciela kina, a potem pomaszerował do wnętrza budynku, kręcąc przy tym pękiem kluczy na palcu. Krótki spacer zakończył się wizytą w pomieszczeniu socjalnym, z którego to Watanabe przedostał się do kanciapy ochroniarza. Już na tym etapie mógł stwierdzić, że dostanie się do tego miejsca tuż po strzelaninie, podczas totalnej paniki i ewakuacji ludzi, było mało prawdopodobne. Bez odpowiednich wtyków sprawca musiałby się sporo natrudzić, no chyba że załatwił wszystko zdalnie, co w zasadzie dobrze się kleiło. Na samym początku przez głowę Iwao przeszła bowiem myśl, że całą sprawę mógł być odpowiedzialny jakiś odklejony od rzeczywistości, wciągnięty w technologię młokos młokos, który nagrał się w krwawe gierki na meduzie, a potem odtworzył podobną akcję w realnym świecie.
  Mimo wszystko rozsiadł się wygodnie na fotelu przed ekranami i dokończył zaplanowaną robotę, czyli sprawdził nagrania pod kątem tego, kto w czasie strzelaniny mógł kręcić się w pomieszczeniu ochrony. Tutaj pojawiła się spora rewelacja.
  – No nieźle – skomentował na głos, odpychając się nogą od blatu, by zakręcić się na obrotowym krześle. Fotel wirował, a Watanabe, spoglądając w sufit, układał sobie w głowie ostatnie rewelacje.
 Właściciel i ochroniarz maczali palce w podziurawieniu nagrań z monitoringu. Dlaczego? Co łączyło Nakamurę i strzelca? Albo inaczej, co łączyło Nakamurę i ofiarę?
 Fotel zatrzymał się, a Iwao westchnął ciężko, zdając sobie sprawę, że będzie musiał jeszcze przycisnąć właściciela kina. Ale jeszcze nie teraz. Potrzebował więcej informacji, bo inaczej strzelałby na oślep i nic by nie wyciągnął z gościa.
  W pewnym momencie zerwał się z bezruchu i sięgnął po Poda, na którym wystukał wiadomość do Akihiko, cyberpseca z policji.

Cytat :

 Było majstrowane przy monitoringu i skasowano nagranie między 18:00 a 18:01. Da radę użyć IT magii i coś odzyskać?

 Co teraz? Pasowało podzielić się nowinkami z komisarz, ale wolał to zrobić w cztery oczy, niż znowu posiłkować się wiadomościami. Wrócił się więc na główny hol, licząc, że ciemnoskóra kobieta po przesłuchaniu świadka wkrótce zjawi się w środku. W wolnej chwili rozejrzał się za jakimś automatem na napoje i jeśli takowy rzucił mu się na oczy, to za sprawą paru kliknięć na ekranie dotykom kupił sobie puszkę jakiegoś energetyka.
 Ta noc mogła być długa.

Pewien ci żar spadł z serca kobiety. Oczywiście ciężko tu mówić o prawdziwej uldze bowiem sprawca nadal nie został schwytany, jednak w tym momencie każdy krok na przód miał znaczenie. Również chwilowy spokój dziewczyny na ten krótki moment wiele znaczył. Zdobytą wiedzą jednak nie zamierzała dzielić się drogą elektroniczną. Ayakashi uznała to za odpowiedni czas aby zostawić już świadka i udać  się na spotkanie z Iwao aby podzielić się zdobytą wiedzą. Co prawda dalej personalia tej osoby pozostawały niewiadomą ale była to już tylko kwestia czasu.
Dłoń Ayakashi przeniosła się na ramię Misako a następnie z niezwykle dużą delikatnością poklepała ją po nim. Ponownie posłała jej krótki uśmiech który sięgał również jej oczu.
- Dziękuję za  pomoc. Zrobimy wszystko co w naszej mocy aby sprawca został schwytany oraz by poniósł konsekwencje swych czynów.
Kobieta powoli się wyprostowała po czym już skierowała się do wnętrza kina na spotkanie z blondynem. Po drodze rozglądała się czy być może coś nie rzuci się jej w oczy, chociaż miała wątpliwości aby coś znalazła poza salą w której działa się akcja. Za samym Iwao nie musiała się aż tyle naszukać bowiem wkrótce była tuż obok jego osoby. Z westchnięciem oparła się plecami spoglądając na mężczyznę.
- Mamy strzał w dziesiątkę jeśli chodzi o podejrzaną osobę w czerni, tu super go wyłapałeś. Kobayashi mówiła, że to on zranił jej partnera. Spytałam ją czy po drodze nic nie rzuciło się jej w oczy, wiesz, jaki podejrzany typ, dziwne zachowanie kogoś w pobliżu, ale nic im nie przydarzyło się wcześniej, a przynajmniej dziewczyna nic nie zauważyła.
Przez krótką chwilę Aya zbierała jeszcze myśli czy coś jeszcze mogła przekazać.
- Mamy również dość odważną dziewczynę, mówi że stanęła w jego obronie i to dzięki temu prawdopodobnie jest kogo ratować.
Co tylko nasuwa  pytanie co tam zaszło i jak udało się to młodej Kobayashi zareagować skoro w Sali musiało być ciemno a wszystko trwać chwilę. Cóż, może powinna jeszcze o to spytać dziewczynę…
- A jak sprawy mają się u ciebie?

  Akihiko, młody-gniewny policjant, który, choć obecnie działa w słusznej sprawie, to niegdyś był po przeciwnej stronie barykady – hacker, drzazga w oku, gówniarz bez zasad, dziś – chluba, człowiek prawa, naczelny pomagier w sprawach IT. Choć jego początki nie należały do „najgładszych”, to można powiedzieć, że nawrócił się na słuszną drogę. Pierwotnie nie uczynił tego dobrowolnie, choć z czasem zrozumiał zasadność działań organów śledczych i zaczął je wspierać, głównie umiejętnościami, które nabył w niekoniecznie legalny sposób. Dla niego nie istniały zadania „niemożliwe”, sprzęty elektroniczne, bazy danych, kodowanie, to wszystko miał w jednym paluszku i , co więcej, wykorzystywał swój talent i wyciskał z niego wszystko, co się da.
  Otrzymawszy SMS-a od Iwao, niemal natychmiast odpowiedział, a jakże, twierdząco i poinstruował Watanabe, jak i gdzie powinien podpiąć PODa, by mógł uzyskać dostęp. Oczywiście, takie „odzyskiwanie” danych zajmuje chwilę, toteż nic dziwnego, że starszy oficer odszedł od urządzenia na rzecz spraw, na które obecnie miał wpływ.
  W czasie, gdy blondyn szukał automatu, który znajdował się w rogu holu, Akihiko zdalnie buszował po komputerze w Yurakucho. Minęło pięć minut, po których Gantai Iwao dał znać o wiadomości, która nadeszła, wiadomości, która poniekąd wyjaśniła sprawę nagrań. Poniekąd, słowo klucz.
  „Co za idiota. Usunął logi w bazie stacjonarnej, ale w chmurze już nie! Nagrania zniknęły bezpowrotnie, ale to powinno pomóc. Wysyłam ci logi na PODa, baw się dobrze Watanabe”. Tak, to zdecydowanie było w jego stylu. Na przestrzeni lat dało się odczuć, że choć Akihiko zmienił otoczenie, to jego sarkastyczny i nieco infantylny charakter nadal się go imał. Taki już jego urok. Ważne, że jest użyteczny.
  Dane, które otrzymał Iwao, prezentowały się następująco — nagrania i logi usunął ochroniarz, co wynikało z zapisów. Tylko dlaczego to zrobił? Nie wyglądało na to, by miał w tym interes, chociaż… Może miał, ale policjanci jeszcze o tym nie wiedzieli? I co z tym wszystkim ma wspólnego właściciel kina? Dlaczego, skoro nie brał udziału w całym „przedsięwzięciu”, odmawiał współpracy?
  Te i inne zagadnienia, na razie, pozostawały tajemnicą. Nie istnieje jednak zbrodnia idealna, toteż kwestią czasu było, nim zespół policyjny odkryje rdzeń sprawy. A przynajmniej chciało się wierzyć, że tak właśnie będzie.
  Saigai, w czasie, gdy Watanabe rozprawiał się z monitoringiem, kontynuowała przesłuchanie Misako, która, choć wciąż roztrzęsiona, to udzieliła komisarz cennych informacji. „On”, płeć, niby nic, a jednak cenna informacja. Od ogółu, do szczegółu, nieprawdaż? Niemniej, brak pociągnięcia tematu spotkał się z nieukrywanym zdziwieniem ze strony Kobayashi, która przytaknęła i odprowadziła kobietę wzorkiem. Na filmach to wyglądało zupełnie inaczej – policjanci, gdy złapali już trop, maglowali do końca. A tu? Dziękuję, do zobaczenia, do widzenia.
  Niemniej, nie bez powodu Ayakashi była komisarzem. Być może działała w „niecodzienny” sposób, ale najwidoczniej osiągała dzięki temu współmierne efekty. Tak jak mordercy mają swoje modus operandi, tak i policjanci swój własny, niepowtarzalny system namierzania zbrodniarzy. Być może przekonanie o „spojrzeniu z dystansu” było czynnikiem determinującym decyzję Saigai. A, nie ukrywając, często działo się tak, że po czasie świadek przypominał sobie „coś jeszcze”.
  Spotkanie w holu miało na celu połączenie wiedzy, którą udało im się zebrać. Być może wspólne przeanalizowanie dotychczas zebranych informacji. Co dwie głowy, to nie jedna. Jednak gdy Saigai kończyła zdanie, zapewne patrząc na Iwao, za jego plecami, parę metrów dalej, rzuciło jej się w oczy coś nietypowego. Coś, co pobłyskiwało w świetle lamp, coś, czego nie dostrzegłoby się bez patrzenia pod odpowiednim kątem, w którym, nieumyślnie, znalazła się ciemnoskóra kobieta.
  Tym „czymś” był naszyjnik. Prosta biżuteria na rzemyku z przeplecionym nań kawałkiem spłaszczonego drewienka ze wbitym kryształem i wyrysowanymi na jego powierzchni znakami. Nie wyglądał na kobiecy, nie wyglądał też na męski, bardziej coś, co mogłoby być obiektem powiązanym z religią. Napis, o którym wcześniej wspominano, to „klątwa”. Nic nie wskazywało na to, by był to ważny obiekt w sprawie – teraz młodzież często nosi takie mroczne ozdoby, nic w tym dziwnego. Może ktoś zgubił go podczas ucieczki, a może wręcz przeciwnie – ktoś zrobił to umyślnie?